Het was alsof ik jaren in een kooi zat
Ik voelde me als een gekooide kat
Steeds maar heen en weer in die kooi
Ik vond mijn omgeving niet meer mooi
In het nauw gedreven maakte ik rare sprongen
Ik voelde me steeds meer in een keurslijf gedwongen
Het koste me zoveel energie en kracht
Dat ik letterlijk omviel in totale onmacht
Ik wilde eruit, maar wist niet hoe
Ik voelde me zo ongelooflijk moe
Totdat ik ging begrijpen, hoe en wat
Dat ik zélf de sleutel van mijn kooi bezat
Toen stapte ik voorzichtig uit de kooi die ik zelf had gebouwd
Het voelde heel onwennig en nog niet vertrouwd
Toch wil ik niet terug naar mijn vertrouwde kooi
Ik vind nu de wereld erbuiten toch wel mooi
Ik wil mij niet meer te laten leiden door angst en prestatiedrang
Ook wil ik vaker hulp inroepen als ik iets niet kan
Stapje voor stapje wil ik mijn pad op gaan
In een richting die ik nog niet heb begaan
Het voelt onzeker, iets wankel en zelfs een beetje eng
Toch weet ik dat ik de goede weg ingeslagen ben
Door meer te luisteren naar wat mijn hart mij zegt
Ben ik ervan overtuigd, ik kom wel goed terecht